Begin vorige maand mocht ik weer naar het Lichtenberger instituut om mezelf te verdiepen in de wondere wereld van het strottenhoofd en de klank. Deze keer werd me gevraagd om zelf iets voor te dragen, een tekst of een lied. Ik kan het goed uitleggen en mijn spreekstem is een instrument dat ik in mijn werk als gids voor Achterklap dagelijks gebruik. Het leek me een evidente keuze om een tekst voor te dragen en me te laten coachen op mijn spreekstem…

Toch was er ook de stille lokroep, een stemmetje in mij dat eigenlijk liever wilde zingen. Dat stemmetje was ik natuurlijk zelf of toch het kleine meisje dat ik ooit was. Dat kleine meisje dat ooit een droom had om zangeres te worden, dat kleine meisje dat wel wilde, maar niet durfde.

Oh ja hoor, ik had ondertussen ik mijn leven al vaak gezongen, opleiding gevolgd, eigen liedjes gemaakt en opgetreden. Dat was eigenlijk het probleem niet. Het kleine meisje was al groot geworden… Tot enkele jaren geleden. Ik had in 2015 namelijk het idee opgevat een huiskamerconcert te organiseren voor mijn beste vrienden om enkele van mijn zelfgeschreven liedjes te laten horen. Deze liedjes waren erg persoonlijk en gaven een deel van mijn leven bloot. Ik schreef de teksten en melodie en zorgde ook voor de pianobegeleiding. Zelf vond ik dat het wel klonk, maar heel eerlijk: ik speel eigenlijk geen piano, noch akkoorden en dus ik moet bekennen… Die begeleiding, het was een zootje. Mijn vrienden waren zo lief om er na het concert niets van te zeggen, maar één vriend was heel eerlijk. Hij gaf open feedback over de opzet van mijn nummers, niet over de inhoud en teksten, enkel over de pianobegeleiding en akkoorden… Ik kan je verzekeren dat het hard binnen kwam. Ik wist natuurlijk dat hij gelijk had en ben hem achteraf erg dankbaar (anders kon ik dit stuk nooit schrijven), maar kort nadat je je hart en ziel op tafel hebt gelegd, voelde het als een koude douche. Een douche zo koud dat het grote zangeresje weer ineenkromp en klein werd.

Ik heb sindsdien nauwelijks meer gezongen.

En zo zat ik daar in Duitsland, in een zaal met 25 professionele zangers, stempedagogen, koordirigenten…  Met een hart dat wilde zingen en een klein meisje dat niet durfde.

Vijf minuten voor het mijn beurt was, heb ik beslist om de boel om te gooien en toch te zingen. Geen klassiek stuk meer, geen pianobegeleiding, puur a capella… Fly me to the moon van Frank Sinatra met een eigen tekst (even snel verzonnen): Vlieg me naar de maan. Ik troostte mezelf met het idee dat de mooiste dingen gebeuren buiten je comfortzone en dat alles altijd goed komt. En zo geschiedde…. Ik heb me gesmeten, heb gezongen, ben gecoacht en er gebeurde zoveel in mijn stem en klank: vrijheid, beweging, klank, hartslag en vooral goesting. Héél véél goesting!

Als ik dit vandaag terugkoppel, zie ik het ook bij mensen in mijn praktijk. Zingen en spreken is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Het strottenhoofd omhelst vaak verschillende emoties en angsten. Samen met hen ga ik op een soort ontdekkingstocht, durven kijken vanuit de klank, met een objectieve nieuwsgierigheid en zien wat er gebeurt… En ja, dan zou je hier soms een vliegje willen zijn. Zoals vanochtend toen haar kleine stemmetje plots groot werd en er prompt een regenboog (echt waar!) tevoorschijn kwam.

Liefs, Katrien

**

PS:  Leuke pianisten die me willen ondersteunen en begeleiden bij enkele jazzy nummers, mogen zich steeds aanmelden.

**

Vlieg me naar de maan

en laat me zijn tussen de sterren

Schenk me zoveel liefde

dat ik zelf ook vliegen kan

Het leven kan zo prachtig zijn

Het leven kan op hoogte wonen